boek 6: De Nachtraaf

Mijn mening

Ik vond het boek wel een beetje saai, heel langdradig.
Het onderwerp van het boek ( verdwijning van Deedee haar moeder) interesseerde me wat minder.
Hierdoor kon ik me niet laten meeslepen in de zoektocht naar haar moeder.
Ook waren er plots in het verhaal andere verdwijningen zoals tante Zizi en Ward.
De tegenwerkingen van de politie en vele visioenen van het hoofdpersonage maakten het verhaal alleen maar ingewikkelder en moeilijker om te volgen.
De inhoud van het boek was ik hierdoor ook snel vergeten.
In het boek zat er heel weinig humor en ik hou wel meer van boeken met humor.
Het verhaal was eerder mysterieus en zelfs op het einde blijft het een mysterie.
Het boek deed me wel denken aan het moerassige gebied De Blankaart.
Het boek doet me jammer genoeg niet verder dromen, het deed me eigenlijk weinig.
De kaft van het boek sprak me wel aan, het deed me direct fantaseren.
Zo dacht ik eerst dat de moeder van Deedee dood was.
Ik raad het boek een beetje af omdat ik het heel saai vond.

mijn opdracht :

(opdracht van 3 sterren nummer 22)

Justitie had alles afgerond. De moordenaar was gepakt, het kind gered, en Mika zat weer op haar vaste plekje bij tante. Alles leek eindelijk voorbij… tot ze op een avond een briefje vond in haar jaszak. Geen handschrift dat ze herkende, enkel één zin: "Je hebt de verkeerde gepakt."

Mika bevroor. Ze keek om zich heen, maar de straat was leeg. Die nacht sliep ze niet. De volgende ochtend ging ze terug naar de gevangenis, waar de vermeende dader vastzat. Toen ze hem onder vier ogen sprak, zei hij enkel: "Ik zei nooit dat ik het gedaan had… Jullie geloofden gewoon wat jullie wilden geloven."

Verward keerde Mika terug. Ze begon oude dossiers opnieuw te lezen. Hoe meer ze las, hoe minder het klopte. En dan, tussen de documenten, vond ze een oude foto. Een onbekende man op de achtergrond, in élk dossier. Steeds aanwezig, maar nooit opgemerkt.

Ze besloot hem op te sporen, en vond hem uiteindelijk in een verlaten huis net buiten de stad. Hij was oud, mager, en sprak zacht: "Ik ben de echte Nachtraaf niet… ik ben zijn schaduw. Hij kijkt altijd mee, ook nu."

Plotseling sloeg de man op de vlucht en verdween in de bossen. Mika rende achter hem aan, maar struikelde. Toen ze weer opkeek, stond er iemand anders boven haar: de arts die het geredde kind verzorgde in het ziekenhuis. Zijn vriendelijke glimlach was nu ijskoud.

"Waarom denk je dat het kind leefde, Mika?" zei hij. "Soms moet het spel doorgaan."

Alles draaide. De arts was het meesterbrein, de dader waar niemand aan had gedacht. Hij had het kind gered… om de politie te misleiden. Mika had hem zelf geholpen. Ze voelde zich ziek.

Maar voor ze iets kon zeggen, klonken er sirenes. Tova, haar vriendin bij de politie, was haar gevolgd. Met getrokken wapen arresteerde ze de arts.

"Hoe wist je dat ik hier was?" vroeg Mika.

Tova glimlachte. "Dat briefje? Dat schreef ik. Ik wist dat jij het zou oplossen, zoals altijd."

bij de foto onderaan zie je een foto van de orginele kover